Eind vorige eeuw strikte ik de toenmalige Minister van Economische Zaken Annemarie Jorritsma voor een voorwoord in mijn eerste boek. Voor mijn tweede boek wilde ik de Staatssecretaris van Ondernemerschap vragen.
Gerrit Ybema was op een groot startersevent en nadat hij de zaal had toegesproken, ging ik in een grote hal op hem wachten. Toen hij in de verte aankwam – met pakweg tien man om hem heen – deed ik maar één ding. Midden op zijn route staan en hem vriendelijk aankijken. Zijn entourage negeerde me, maar hij stopte en zei: “Heren, ik geloof dat deze mevrouw me iets wil vragen.” Ik liep een stukje met hem mee en drie weken later had ik mijn voorwoord.
Nadat het boek was gedrukt waren we toevallig beiden op een kleine bijeenkomst. Ik overhandigde hem het boek met zijn voorwoord erin en we maakten een praatje.
De derde keer dat ik hem ontmoette was hij een van de sprekers op het nationaal MKB-congres. In de pauze ging ik hem gedag te zeggen. Hij wilde weten hoe het met mijn bedrijf ging. Toen ik zo eerlijk was ‘slecht’ te zeggen, vroeg hij of ik wel eens bij hen was langs geweest. ‘Bij jullie?’ ‘Ja, bij Annemarie en mij.’ Ik moest lachen en zei dat ik hoopte dat hij het niet gek vond dat ik nog nooit bij een minister op bezoek was geweest.
Uiteraard ging ik op zijn uitnodiging in en vertelde hem tijdens ons gesprek over de problemen van mijn bedrijf en over mijn eenzaamheid. Zijn: ‘Hoe eenzaam denk je dat mijn baan is?” leerde me hoe moeilijk de positie van politici en bestuurders vaak is. Helaas kon hij op dat moment niets meer doen voor mijn bedrijf en restte me niets anders dan het faillissement aanvragen.
In de jaren erna kwam ik hem nog regelmatig tegen op D66-congressen. En elke keer wilde hij weten hoe het met me ging. Hij was blij dat ik weer ondernemer was geworden en de zaken goed gingen. Hij was ook ondernemer geworden en dat beviel hem uitstekend. Enkele jaren geleden verloor ik hem uit het oog. En ondanks dat ik wist dat hij ernstig ziek was, schrok ik vorige week toch.
Hoewel de media bijna geen aandacht besteedde aan zijn overlijden, ben ik ervan overtuigd dat ik slechts een van de vele ondernemers ben voor wie hij zich voor, tijdens en na Paars II, interesseerde en die hij probeerde te helpen. Tijdens zijn vele buitenlandse reizen en gewoon in Nederland.
Daarom heeft Gerrit Ybema niet alleen voor altijd een plekje in mijn boekenkast, maar ook in mijn hart. Hij was die politicus met oprechte passie voor ondernemers. En hij was het die me leerde dat bewindslieden graag in contact komen met grote én kleine ondernemers. Het enige wat je daarvoor als ondernemer hoeft te doen is het initiatief nemen.
