Als twintiger woonde ik eind jaren tachtig een concert bij van het Britse popduo Tears for Fears. Midden op het podium stond op een verhoging een vleugel. Pas halverwege het concert werd duidelijk waarom. Hun hit van dat moment werd ingezet en een dijk van een vrouwenstem begon te zingen. In mijn verbeelding hoorde die stem bij zo’n heerlijke grote voluptueuze en soulvolle zwarte vrouw met enorme borsten.

In plaats daarvan nam een frêle zwart vrouwtje al zingend plaats achter de vleugel. Zelden heb ik er in het beeld dat ik van iemand in mijn hoofd had gecreëerd voordat ik die zag, zover naast gezeten als bij de Amerikaanse zangeres Oleta Adams. Omdat haar stem en passie zo’n enorme indruk op me maakten, bezocht ik ook de eerste twee tours nadat ze in de jaren negentig solo ging.

Om de een of andere reden verloor ik haar daarna uit het oog. Tot afgelopen zondagavond. Toen zat ik als toezichthouder van Theaters Tilburg daar niet om te vergaderen, maar om in een van de zalen te genieten van een prachtig concert.

Dat concert was halverwege toen Oleta zich na enkele rustige nummers tot de zaal wendde met de mededeling dat wij aan de beurt waren. Het enige dat we hoefden te doen was bij het daaropvolgende nummer één zin – het refrein van haar grootste hit – meezingen. Dan konden we op ons cv zetten dat we in het achtergrondkoor van Oleta Adams hebben gezongen. Uiteraard heb ik meegezongen, maar gelukkig heb ik als ondernemer zelden tot nooit een cv nodig en ben ik al helemaal niet op zoek naar cv-vulling die interessanter klinkt dan hij is.

Komend najaar verliest ‘mijn’ theater haar dijk van een directeur aan de Algemene Ouderdomswet. Aan mij en enkele andere toezichthouders is de eer te beurt gevallen diens opvolger te selecteren. Daar de vertrekkende directeur de afgelopen decennia een instituut op zich is geworden, geen makkelijke taak.

Inmiddels hebben we samen met een gespecialiseerd bureau een profiel gemaakt van onze ideale opvolger. En hebben we ons allemaal een beeld geschetst van hoe hij of zij eruit moet zien. Nou ja, op papier dan.

De volgende stap is dat deze ondernemer die al tien jaar geen werkgever meer is, over enkele weken samen met enkele anderen cv’s mag doorspitten van mensen die dat hebben geoptimaliseerd voor de functie van theaterdirecteur. Ongetwijfeld inclusief vulling die interessanter lijkt dan hij is.

Ik weet nu al dat ik over enkele maanden dolgelukkig ben dat ik zelf al jaren geen cv en sollicitatiegesprekken meer nodig heb om het werk te mogen doen dat ik wil doen. Tot die tijd hoop ik dat iemand me op papier en in het echt net zo verrast met zijn of haar kwaliteiten als Oleta Adams ooit deed. Ook als die persoon niet helemaal past bij het beeld dat ik van een theaterdirecteur heb.