Gisteren besteedde deze krant veel aandacht aan informal investors, een manier van financieren waar veel ondernemers hoge verwachtingen van hebben. Ooit had ik die ook.

Dat was toen enkele maanden na de start bleek dat mijn tweede bedrijf te krap wasgefinancierd. Via mijn accountant belandde ik bij Ben Lacor van de Nederlandse Beurs voor Investeringen in Bedrijven (NeBiB). Mijn anonieme profiel werd op hun website gezet en al snel meldde zich een aantal (ex-)ondernemers met veel geld. Als een ervaren koppelaarster regelde Ben afspraakjes en voor ieder gesprek belde ik hem voor datingtips.

Mijn eerste afspraakjes waren met een keurige en aardige advocaat. Nou ja, een advocaat die dat in eerste instantie leek. Tijdens de gesprekken bleek al snel dat hij zat te vissen hoe hij zo goedkoop mogelijk mijn bedrijf over kon nemen. Toen Ben dat hoorde kwalificeerde hij hem als ‘aasgier’. Hij werd het dus niet.

De volgende dates waren nog veel keuriger en sjieker; op een landgoed vlakbij paleis Soestdijk. De bewoner was ‘by far’ de aardigste investeerder die ik ooit heb gesproken. Er was maar één probleem. Hij had geen enkel benul van mijn branche en durfde het niet aan. Ondanks zijn kasteel bleek ook deze kikker niet mijn prins.

De date met nummer drie was heel kort. De investeerder had zijn accountant meteen meegenomen. Met zo’n vijfde wiel aan de wagen was er natuurlijk weinig romantiek. Hij begon het gesprek met vertellen dat ze inmiddels 28 ondernemingsplannen had bekeken en die geen van alle geschikt vonden. Ik knapte meteen af en nummer 29 bedankte hem voor zijn tijd.

De grootste mismatch was echter met nummer vier. Omdat er in mijn kantoor mensen zaten te werken ontving ik hem in mijn woonkamer. Ik had net van een oudtante een Jezusbeeld zonder hand geërfd dat vlakbij de eettafel stond. Ik zag hem ernaar kijken terwijl hij zich voorstelde. Hij woonde in de Biblebelt en was de uitgever van zo ongeveer alle gereformeerde kerkbladen in Nederland. Ai.

Gelukkig volgden daarna enkele dates met een investeerdersclubje. Na wat gesprekken met een kleine afvaardiging, mocht ik een beslissende presentatie voor de club houden. Achteraf hoorde ik van een van de aanwezigen dat hij nooit eerder één vrouw zo vakkundig dertien heren had zien inpakken als die avond. Ik had raak geschoten. Het jammere was alleen dat ik werd begeleid door de enige niet-ondernemers in het clubje. En dat ze me inhoudelijk veel minder konden helpen dan ze hadden doen voorkomen. En dat ze zo ongeveer al hun gedane beloftes niet nakwamen. Kortom, onze relatie liep uit op een grote teleurstelling.

Voor mij zal Ben Lacor altijd de man blijven die me leerde flirten met geld. Maar hoe bijzonder mijn herinneringen aan die tijd ook zijn, voor mij geen informele investeerders meer in mijn toko. Doe mij voortaan maar een verstandshuwelijk met een bank. Dat is tenminste duidelijk.

[twitter style=”vertical” float=”left” lang=”nl”]  [linkedin_share style=”top” float=”left”]  [fblike style=”box_count” float=”left” showfaces=”false” width=”450″ verb=”like” font=”verdana” locale=”nl_NL”]