Het lijkt tegenwoordig of je geen krant kunt openslaan of je komt wel een artikel tegen over een of ander schuldenplafond dat is bereikt en waar wat voor geregeld moet worden.

Decennialang kwamen alleen ‘arme’ landen in het nieuws als het IMF weer een lening verstrekte. Dat snapte ik. Het is moeilijk als land zelf te zorgen dat er genoeg geld binnenkomt om met zijn allen van te kunnen leven, als je zo’n moeilijke start hebt gehad en het klimaat op jouw stukje aarde je op alle mogelijke manieren tegenwerkt.

Nadat allerlei westerse regeringen marktwerking (ondernemerschap dus) tot hoogste doel verheven, mochten we de afgelopen jaren eerst het toonbeeld van rijkdom – grote banken – redden. Om vervolgens te ervaren dat het ene na het andere ‘rijke’ land zijn broek niet kan ophouden. Griekenland – toch vaak gezien als het land waar onze westerse beschaving begon en eigenaar van de grootste oudheidschatten – maakte er een potje van. Ook Portugal – een van de grote wereldveroveraars die nogal wat rijkdom mee naar huis nam – trok het in zijn uppie niet. En nu gaat het dagelijks over hoe de Verenigde Staten – het machtigste land te wereld – gaat regelen dat haar huidige schuldenplafond het land er na volgende week niet van weerhoudt aan zijn verplichtingen te voldoen.

Nou snap ik sinds mijn zakelijke dieptepunt begin deze eeuw prima hoe je een schuldenplafonnetje bereikt. Je hebt plannen over hoe jouw ideale bedrijf – of land – er in de toekomst uitziet. Je zorgt dat de basis goed geregeld is en accepteert de kosten die dat met zich meebrengt. Daarnaast maak je afspraken met voor jou belangrijke  leveranciers en calculeer je de financiële verplichtingen die je moet aangaan om je doelen te bereiken.

Je gaat vervolgens lekker aan de slag. Dan blijkt onderweg dat de inkomsten tegenvallen. Het geld komt later binnen dan je had gehoopt en het is minder dan je had begroot. Omdat stront altijd met hopen komt blijken de kosten onderweg ook nog eens tegen te vallen. Vaker vroeg dan laat komt dan het moment dat je het schuldenplafond bereikt dat je met je bank had afgesproken. Wat zou het ondernemersleven mooi zijn als je bank dan zei: ‘weet je wat, we regelen gewoon dat je plafonnetje wat hoger wordt’. Dan zou geen enkele ondernemer meer failliet gaan. Geweldig!

De twee allerbelangrijkste regels om als ondernemer een faillissement te voorkomen zijn simpel: geef geen geld uit dat je niet hebt én ga geen verplichtingen aan die je niet kunt nakomen. Ondernemers in arme landen bewijzen sinds enkele jaren via allerlei microkredieten dat het inderdaad zo simpel is. Toch jammer dat de regeringen van rijke landen die overlopen van de kennis en wijsheid het nog steeds niet snappen. Plafonds niet voor niets zo hoog zijn. Het is de bedoeling dat je er je kop nooit aan stoot.

[twitter style=”vertical” float=”left” lang=”nl”]  [linkedin_share style=”top” float=”left”]  [fblike style=”box_count” float=”left” showfaces=”false” width=”450″ verb=”like” font=”verdana” locale=”nl_NL”]